سرویس عراق و اقلیم کردستان – جمعیت قربانیان بمباران شیمیایی حلبچە در اعتراض بە عدم رسیدگی و توجە حکمرانی کردی بە آلام و مشکلات این منطقە و مصدومین شیمیایی، اعلام کردە کە تمامی مراسم های دولتی سالگرد بمباران شیمیایی را تحریم کردە و خود مراسم های سالگرد را بدون حضور مقامات دولتی، برگزار می کنند. کردپرس: بمباران شیمیایی حلبچە یکی از بزرگترین فجایعی بودە کە کردها در طول تاریخ پر مصیبت و رنج خود با آن روبرو شدە اند و آثار و تبعات آن تاکنون نیز باقی است و با وجود اینکە سران بسیاری از احزاب اصلی کردستانی و سیاستمداران برجستە کرد تاکید می کنند، این بمباران با وجود لطمات شدیدی کە بە مردم حلبچە و کردها زد، اما توانست صدای کردها و مظلومیت آنان را بە گوش جهانیان رساندە و امتیازات زیادی را برای آنان کسب، کند، با این وجود این شهر پس از سقوط صدام نیز از آلام و رنجی کە بە آنان تحمیل شدە رهایی نیافتە و حکمرانی کردی نیز کە توسط حزب دمکرات و اتحادیە میهنی بر شدە نتوانستە مشکلات آنان را حل کند و این شهر و مشکلات آن را بە فراموشی سپردە است. شهر حلبچە واقع در بخش جنوبی اقلیم کردستان با مرکزیتی فرهنگی و اهمیتی ویژە برای کردها و زادگاه شاعران بزرگی مانند گوران، در تاریخ 16 مارس 1988 در نهایت درندگی رژیم بعث صدام مورد حملە شیمیایی مرگباری قرار گرفت کە آثار و تبعات آن تا بە امروز و پس از سی و سە سال هنوز ادامە دارد. با وجود اینکە در آن زمان رژیم صدام ورود نیروهای ایرانی بە این منطقە در پی شکست نیروهای عراقی و استقبال کردها از آنان و همکاری حزب اتحادیه میهنی کردستان را بهانە این حملە عنوان کرد، اما این اقدام غیرانسانی بخشی از سلسلە عملیات نسل کشی انفال بود کە در 8 مرحلە و در تمام مناطق کردنشین عراق توسط رژیم بعث صدام انجام شدە و بیش از 200 هزار تن از شهروندان کرد بی دفاع را قربانی کرد و حملات شیمیایی بارها در این مناطق علیە کردها تکرار شد. در این حملە بی رحمانە کە پیشتر کاملا برنامە ریزی شدە بود از انواع مواد شیمیایی و گازهای اعصاب مانند وی ایکس ، سارین و تابون، و گاز خردل، استفادە شده و بیش از 5 هزار نفر از کردهای بی دفاع جان خود را از دست دادە و هزاران تن دیگر در این سال ها با عوارض مصدومیت شیمیایی زندگی کردە و رنج بردە اند. در این فاجعە، ایران تنها کشور حامی، پناه و یاری دهنده کردهای عراق در مقابل جنایات صدام و به ویژه بمباران شیمیایی حلبچه بود و به هزاران تن از قربانیان پناه داده و فعالیت خبرنگاران و عکاسان ایرانی موجب انعکاس گسترده بمباران شیمیایی حلبچه در سطح جهان شد. احمد ناطقی، سعید صادقی و سعید جان‌بزرگی (که به دلیل استنشاق گازهای شیمیایی بعدها جانش را از دست داد) عکاسانی بودند که هم‌زمان با بمباران شیمیایی، در حلبچه بودند و عکس‌های مهمی از قربانیان حلبچه ثبت و فاجعە حلبچە را جهانی کردند. بسیاری از مصدومین این بمباران شیمیایی از زمان وقوع بمباران تا کنون، در ایران درمان شدە اند و کودکانی نیز کە بە همراه آوارگان حلبچە ای بە ایران آوردە شده و والدین آنان شناسایی نشدند، در آغوش خانوادە های ایرانی جای گرفتە و پرورش یافتە و برخی از آنان در این اواخر موفق بە یافتن خانوادە و بستگان خود در حلبچە شدند و جستجو برای یافتن بسیاری از این کودکان حلبچە ای در ایران ادامە دارد. در سی و سومین سالگرد بمباران شیمیایی حلبچە نیز نمایشگاهی از عکس های دیدە نشدە عکاس های ایرانی در حلبچە و سلیمانیە با حضور مقامات اتحادیە میهنی و اقلیم کردستان برگزار شدە و تیمی از پزشکان متخصص ایرانی با سفر بە حلبچە بیش از 400 تن از مصدومین شیمیایی را معاینە و اقدامات درمانی را برای آنان انجام دادند. با وجود صدمات جبران ناپذیر و رنج های بیشمار مردم حلبچە و عوارض بمباران شیمیایی کە تا چندین نسل در میان آنان ادامە داشتە و موجب بە دنیا آمدن کودکان معلول و ناقص الخلقە شدە و بسیاری مشکلات دیگر را نیز بە دنبال داشتە است، اما تاکنون دولت عراق و اقلیم کردستان اقدام موثری را برای رسیدگی بە این منطقە و التیام آلام قربانیان و پرداخت خسارت بە آنان انجام ندادە و حلبچە از نظر خدمات رسانی و پیشرفت، محروم نگە داشتە شدە و دولت عراق با وجود اینکە برای پرداخت غرامت بە قربانیان جنایات بعث در دیگر مناطق کشور تلاش کردە، اما هیچ اقدامی را در مورد حلبچە انجام ندادە و حتی حاضر نشدە حلبچە را بە عنوان یک استان بە رسمیت بشناسد و در لایحە بودجە کشوری نیز سهمی جداگانە را برای این استان در نظر نمی گیرد. حلبچە با وجود سپری شدن سی و سە سال از بمباران شیمیایی و 18 سال از سقوط رژیم بعث هنوز از بسیاری امکانات ضروری محروم بودە و با وجود اینکە بسیاری از ساکنین منطقە از مصدومین شیمیایی هستند، حلبچە فاقد بیمارستان، تجهیزات و کادر درمانی مناسب و لازم برای رسیدگی بە این افراد است و بسیاری از این مصدومین برای پیگیری درمان خود بە ناچار بە خارج از اقلیم و بە ویژە بە ایران روی می آورند. همچنین بیکاری و سطح فقر در این منطقە در مقایسە با دیگر مناطق اقلیم بیشتر بودە و ترتیب اثری بە درخواست های مکرر ساکنان حلبچە برای رفع مشکلات آن دادە نشدە است. از سوی دیگر با وجود اثبات اینکە گازهای سمی به‌کار رفته از سوی دولت عراق در حلبچه از سوی برخی دولت‌های غربی به رژیم بعث عراق تحویل داده شده بود و معامله‌گر هلندی فرانس فان آنرات در این مسئله نقش کلیدی داشت، اما هنوز دادگاهی رسمی برای محاکمە طرف هایی کە در این حملە و تامین سلاح های شیمیایی برای رژیم صدام دست داشتە اند، برپا نشدە و این دادگاه بارها بە تعویق افتادە است. این مجموعە عوامل موجب بروز نارضایتی های شدید میان مردم حلبچە و همچنین مصدومین شیمیایی و خانوادە های قربانیان، شدە و این نارضایتی ها کە از سال های گذشتە ادامە داشتە و بارها منجر بە تظاهرات اعتراضی آنان شدە، در مراسم امسال بە اوج خود رسیدە و جمعیت قربانیان حلبچە اعلام کردە کە در اعتراض بە کاستی ها و مشکلات حلبچە و عدم رسیدگی بە شهروندان تمامی مراسم های دولتی سالگرد بمباران شیمیایی را تحریم کردە و در هیچ یک از مراسم هایی کە دولت اقلیم و حکمرانی کردی برگزار می کند، شرکت نمی کنند. این جمعیت و مردم حلبچە اعلام کردە اند کە در سالگرد بمباران، خود بە صورت مستقل و مردمی مراسم های سالگرد را برگزار کردە و اجازە نمی دهند، هیچ یک از مقامات دولتی در این مراسم حضور داشتە باشند. تحریم مراسم های دولتی سالگرد بمباران شیمیایی حلبچە از سوی قربانیان این فاجعە نشان از ناامیدی آنان از دولت و بهبود شرایط دارد و تسری و گسترش این ناامیدی بە دیگر اقشار و مناطق اقلیم نیز می تواند تحریم کامل دولت و احزاب را بە دنبال داشتە باشد کە خطر بزرگی برای ساختار اقلیم بە شمار می آید، همچنان کە در انتخابات اخیر مجلس عراق در شهرها و روستاهای اقلیم بیش از 75 درصد از رای دهندگان انتخابات را تحریم کردە و در آن شرکت نکردند.